Leestijd 3,5 minuten

De straat nat, blaadjes op de grond en er liggen al bijna meer zoveel eikels op de grond dan er nog in de boom zitten. Maar dit terzijde. Ik wil nog even met jullie terug naar de zomer. En dan vooral naar de zomer van onze klanten. Wat ging er zoal mis? Zoals iemands koffer die per ongeluk meegenomen werd door een Chinees, die een identiek exemplaar had. De klant was niet voor één gat te vangen en riep de hulp in van haar plaatselijke afhaalchinees. Die fungeerde als tolk. Slim bedacht toch? Hieronder vertellen klanten hun vakantieperikelen, soms ontstaan door domme pech, soms door botte pech. Soms grappig, soms sneu, soms schrijnend en soms allemaal tegelijk.

Geen dolfijn gezien!
‘Een dagtochtje met de boot, dolfijnen spotten langs de kust bij Gran Canaria. Ik en mijn man keken er al maanden naar uit. Het was een beetje dringen bij de rand want iedereen wilde op de eerste rang zitten om de dolfijnen te zien, en op foto en film te zetten. Alleen was mijn man op die deinende boot in die drukke menigte zo ziek als een hond geworden. Hij moest meermaals overgeven. Terwijl hij overboord hing, ging niet alleen zijn maaginhoud, maar ook zijn zonnebril op sterkte de zee in. En hoe sneu ik het ook voor hem vond, het zag er wel grappig uit. Al die blije van links naar rechts rennende mensen en dan mijn man die zonder zijn bril überhaupt geen dolfijn meer kon zien, maar wel de allerbeste plek bij de reling had.’

Gevalletje kracht van de natuur onderschat
‘Een kort tripje naar Oostenrijk. We waren op bezoek bij vrienden en een verfrissend uitje naar een waterval mocht volgens onze gastheer niet ontbreken. Mijn vriend, overmoedig zoals vaker, dacht dat hij wel onder de waterval door kon lopen. “Gaat makkelijk joh, ik krijg alleen wat spetters tegen me aan.”

Helaas hadden de spetters de kracht van een stortvloed. Zijn bril sloeg kapot op de rotsen en voer zo weg met de stroom. Wat een pech. Naast licht overmoedig is hij gelukkig ook erg inventief. Met zijn zonnebril op sterkte is hij terug naar huis gereden. Overdag is dat natuurlijk prima te doen, maar toen het donker werd reden we met een lichtje aan. Vooral bij het tanken werd er wel wat vreemd naar ons gekeken.’

Glibbervoetjes en gesmolten slipper
‘Met de familie gezellig naar een Roompot vakantiepark. Fijn voor de kinderen, fijn voor ons. Het park organiseert van alles. En naast leuke activiteiten, ook nuttige. Zoals een brandweerdemonstratie en oefening. De brandweer was ter plekke en voor de gelegenheid was ook Koos Konijn (de mascotte van de Roompot) als brandweerman verkleed. Er was veel schuim en er werden brandjes gemaakt om vervolgens te blussen. Al snel ontstond een plaatselijke schuimparty voor de kinderen. Onze dochter van zeven bleef niet achter, ze sprong vrolijk met haar (dure) slippers (“ik zal er echt heel zuinig op zijn mam…”) in het schuimende feestgedruis. Vrolijk spelend in het schuim, wilde dochterlief iemand van het animatieteam wat van het schuim toeschoppen. En floeps… daar vloog de slipper van haar glibberende voetje door de lucht, langs de jongedame van de animatie en zo recht in het vuur!’

Schuitje varen, klappertanden
‘Vroeger was mijn vader vaak op het water te vinden. Hij was een geoefende zeiler. Hij is wat ouder nu en het zeilen is wat in het slob geraakt. Maar, dacht hij, dat is vast net als fietsen, dat verleer je niet. Hij wilde dolgraag nog een keer het water op met zijn vrouw en mij (zijn dochter). Daar gingen we, bepakt en bezakt, op naar Heeg om een zeilboot te huren. Het werd een spanker van drie meter. We borgen alle spullen in het compartiment voorin en peddelden de haven uit. Dat het even geleden was en dat mijn vader intussen ook wat jaartjes ouder was geworden, was snel te merken. Het was behoorlijk worstelen om de boot vaarklaar te maken. En met mijn windsurf kennis, was ik ook niet heel veel hulp voor hem. Tijdens het opvoeren van het zeil, trok de boot scheef en maakte meteen veel water. Het onvermijdelijke gebeurde, de spanker sloeg om en we gingen alle drie te water.

Gelukkig raakte er niemand gewond. Onze mobieltjes waren drijfnat, die zaten in onze broekzak. Maar wel een geluk, het was een mooie dag en er waren veel mensen op het water. Die schoten ons meteen te hulp. Wij zaten na een tijdje kletsnat, klappertandend en verbouwereerd vanuit een andere boot toe te kijken. Mensen van een zeilschool hebben met veel moeite de boot weer rechtop gekregen. Dat was niet zo makkelijk, het uiteinde van de mast zat ook vast in de bodem. En nog meer geluk, het compartiment waarin de spullen lagen was dicht gebleven. We hoefden dus niet naar onze spullen te duiken. De waterpolitie heeft onze boot terug naar de haven getrokken. Eigenlijk zouden we in de boot slapen, maar omdat alles nat was zijn we maar naar huis gegaan. Een ervaring rijker, maar voor mijn vader een illusie armer, dat wel.’

Met dank aan jullie! Onze klanten waarvan we het verhaal mochten gebruiken!