Tilburg,
14
december
2016
|
14:51
Europe/Amsterdam

Nathalie over ontzorgen en Expeditie Robinson

Samenvatting

Nathalie vertelt openhartig over haar werk bij de schadeafdeling. Een inbraak meemaken heeft grote impact voor mensen. Ze daarin kunnen ontzorgen, daar doet ze het voor. "Het is opgelost. Door mij. Dát is ontzorgen. En dat is fijn."

“Ik hoop dat u toch nog een fijne avond heeft”, zeg ik voorzichtig. Ik voel me geremd om er vanuit te gaan dat ze die zomaar nog heeft. Ze sprak over hoe haar gevoel van veiligheid toch wel is aangetast. “Ik had het nooit verwacht, dat dit ons kon overkomen. Onze tuin is omgeven door hoge muren. Ik waande me veilig” zegt ze aangedaan.

Ze vertelde me hoe dieven over het naastgelegen dak haar tuin binnentraden. Over de braakschade aan de achterdeur, de ruit die aan diggelen lag. Ze werden waarschijnlijk gestoord want ze zijn niet binnen geweest. Goddank niet! Wel hebben ze spullen uit de tuin gestolen waaronder een beeld. Een verjaardagscadeau van toen haar man 50 werd. Het is nu vijftien jaar geleden. Ze weet nog hoe mooi die avond was. De hele familie, toen nog compleet, was er bij. Dat beeld is meer dan een beeld. Het is een herinnering.

Spullen van emotionele waarde zijn niet te vervangen
De gedachte dat één of andere griezel met jouw kostbare ding aan de haal gaat blijft akelig. Ik voel me tekort schieten wanneer ik alleen maar met geld over de brug kan komen. Ze somt op wat ze mist, hoe oud het was, of er nog een bon van aanwezig was en wat ze ervoor betaald hebben. Ze moest het ook doorgeven aan de politie. Een inbraak brengt een administratie aan werk met zich mee. Ze is er al een aantal uren zoet mee.

Het is fijn als je iemand écht kan helpen
En de schade? "De buurman heeft een houten plaat voor het raam gespijkerd maar het moet wél gemaakt worden.” Ik vertel haar over ‘onze mannetjes’. Een noodreparatie is inmiddels niet meer nodig. Ik schakel een glaszetter in. “Hij zal u morgenochtend bellen voor het maken van een afspraak”. De inboedel kan ik direct met haar regelen. Het scheelt natuurlijk dat ze overzicht heeft op wat weg is én dat er niet veel spullen zijn gestolen. Ik hoor haar stem tijdens het telefoongesprek rustiger worden. Schrik maakt plaats voor opluchting.

"Ik hoop dat u toch nog een fijne avond heeft."
“Ja, ik denk dat dat wel gaat lukken.”
Het is even stil. Het lijkt alsof ik een schakel hoor om gaan. En dan zegt ze: “over een half uur begint expeditie Robinson.” Ik lach. “Aah, lekker met de benen omhoog. Dat is fijn. Nou veel plezier dan.”
“Dank je wel, jij ook een fijne avond!”

Ik hang glimlachend op. Het lijkt een onschuldig zelfs bijna banale afsluiting. Wie begint er nu over zijn favoriete tv-programma? Maar het antwoord is eenvoudig. Dat is iemand die het heeft los gelaten. Haar laptop kan ze dichtklappen en de telefoon kan ze wegleggen. Het is opgelost. Door mij. Dát is ontzorgen. En dat is fijn.